Wallen van de luiheid

Jaja, het moment van het laatste verhaal is bij deze aangebroken!! Een raar idee dat de laatste weken er nu echt opzitten en we vandaag op het vliegtuig stappen naar Madrid, om vervolgens op maandag (als de vulkaan zijn hoest in kan houden...) weer terug te vliegen naar Amsterdam.

De afgelopen 2 weken zijn we lekker bij de zee geweest aan de westkust van Costa Rica. We zaten in een mooi backpacker hostel in Tamarindo, wat natuurlijk na alle luxe met de ouders even wennen was, maar toch weer leuk omdat je er allerlei mensen ontmoet. De eerste week hebben we weinig gedaan, beetje zwemmen, beetje luieren in de hangmat, beetje lekgestoken worden door de muggen en overheerlijke fruitshakes gemaakt. Toen we na een week in de spiegel keken en we vol verbazing dikke wallen onder onze ogen zagen hangen, besloten we dat er iets moest gaan gebeuren! Er waren 2 opties; of 2 dagen in een k*tbus naar Nicaragua, om nog maar te zwijgen over wat daar misschien te doen valt...OF... Een surfles nemen + een week huur van een surfboard en lekker vamos met die bananos!!

De eerst surfles was geweldig! We konden beide al snel staan en het ging wonderbaarlijk goed!! De opvolgende dagen hebben we iedere dag met de zon op onze bol geoefend en na heel wat blauwe plekken, schrammen, verloren armbandjes/ lenzen/ haarelastiekjes/ stuk van horloge, zijn we blond en blauw! ;-) Ook erg fijn om liters zout wat er naar binnen te werken, net nadat je een artikel in de National Geographic hebt gelezen (met plaatjes!!!) over de samenstelling van zeewater, BLEGH!! Maargoed, oefening baart kunst en zoals je op de foto's en video's kan zien, hebben we in een weekje toch best iets geleerd!

Voor de rest kan ik jullie gaan vervelen met onzinnige informatie over onze hangdagen, maar daar zit natuurlijk niemand op te wachten :-). Verder hebben we niks gedaan de afgelopen weken, dus bij deze houdt het verhaal hier helaas alweer op! Wat en spetterend eindverhaal, haha!

We zijn nu echt afscheid aan het nemen van onze prachtige wereldreis! En Costa Rica is crying with us, het regent hier namelijk dat het giet! Tot heel erg snel en iedereen bedankt voor de belangstelling en leuke mails, reacties, kaarten enz! We hopen dat jullie op deze manier mee hebben kunnen genieten van onze reis.

Heel veel liefs,

Jasper en Rosanne

Hoge golven, knikkende knieen en een lading shampoo

De ouders van Rosanne zijn na een lange vlucht veilig aangekomen in Costa Rica en waren blij verrast toen ze op de dag van aankomst door ons opgewacht werden bij het hotel (in plaats van een dag later). Na een feestmaal, heel veel bijkletsen, de volgende dag San Jose verkennen en alle zeepjes en shampootjes verzameld te hebben uit het hotel ;-), waren we klaar voor het avontuur.

We zijn van San Jose naar Tortuguero gegaan, om daar per boot verder te varen naar onze accomodatie. We zouden Jasper en Rosanne niet zijn als de boottocht vlekkeloos zou verlopen, dus kwamen we vast te zitten in laag water, haha! Conculsie: teveel mensen met te zware koffers. Na wat duwen, wrikken en natte broekspijpen kwamen we weer los. Toen we nog geen 10 seconden later weer vastzaten is er een andere boot bijgekomen om wat lading mee te nemen.

We hebben in dit prachtige natuurpark mooie dagen gehad en veel dieren gezien (zoals; luiaard-Sid uit Ice Age, schildpad, caiman-krokodillebeest, veel verschillende vogels waaronder de Toekan!!, tig aapjes en een wasbeertje!! Ook heeft pappa Rob nog een hagedis uit en reuze-spinneweb gered, petje af!).

Vervolgens zijn we afgedaald naar de carribbische kust waar we in de golven hebben gezwommen en heerlijk uitgerust zijn, luierend in een hangmat. Genieten en verwennerij dus en echt prachtige accomodaties. Vanaf Puerto Viejo zijn we per eigen vervoer richting de vulkaan Arenal gereden over een gatenkaas weg.

Halverwege de route hebben we nog overnacht in een landhuis waarvan de eigenaar een vervelende Belg was die veel te veel voor zijn eten vroeg. Hij beweerde dat alles heul bijzonder en heul speciaal en heul exclusief was. Zo kregen we palmhartensoep (wat in Europa ook wel echt duur is, maar hier wordt het geproduceerd en is dat dus niet zo) en beweerde hij dat dit supervers was. Ook vertelde hij dat het zeer moeilijk was die Palmharten uit die specifieke boom te krijgen, omdat er allemaal naalden aan die plant zitten (als een cactus). Maar als het dus zo vers zou zijn als hij beweerde, dan zal hij wel een aantal kindertjes in de keuken hebben zitten met HEULE zere handjes, haha! Vervelende vent dus. Maargoed dat was maar 1 nacht en over coole kikkers gesproken; die hebben we in zijn tuin ontmoet! Een knalrode kikker met een blauwe spijkerbroek aan!

Toen we in La Fortuna bij de vulkaan aankwamen wisten we niet wat we zagen. Prachtige huisjes met een uitzicht op de vulkaan. Het leek we of we op een huwelijksreis waren, onze handdoeken waren iedere dag weer anders gevouwen; zo kwamen er zwanen, olifanten, slangen en honden voorbij! Wow! Ook was er naast het zwembad een jacuzzi en in de avond vlogen er vuurvliegjes rond, hoe romatisch? Helaas was het de hele tijd bewolkt en hebben we de top van de vulkaan maar 1 keer gezien vanuit de Hot Springs waar we Jaspers verjaardag doorgebracht hebben. Bedankt voor alle felicitaties! In deze prachtige door de vulkaan opgewarmde baden hebben we ontzettend genoten. Ze hadden hier ook een paar glijbanen, waaronder een snelle en een langzame. Toen Jasper en Rosanne alle trappen beklommen hadden en voor de keuze snelle of langzame stonden, was de beslissing natuurlijk SNEL gemaakt. Jasper ging eerst en Rosanne vond al dat hij zo snel beneden was... Toen Rosanne met 45 km per uur door de tunnel gleed/ vloog was ze haar bikini al kwijt voor ze achterstevoren in het water belandde, haha! Jammer dat je op zo'n mooi kodak-momentje de camera niet in de aanslag hebt... Niet normaal, Jasper had gewoon stukjes verf van de glijbaan op zijn zwembroek gesmolten zitten! Die avond lekker gegeten en bij ons huisje aan de rum-cola om Jaspers 26e even goed in te luiden.

In de omgeving van die vulkaan was erg veel te doen en zo zijn we nog naar een bijzondere waterval gewandeld en hebben we in het frisse (17 graden!!) water gezwommen, heerlijk. Ook hebben we daar nog wat leuke wandelingen gedaan en zijn we weer vanalles tegengekomen in het bos.

Toen we van La Fortuna om het meer van Arenal reden, op weg naar de nevelwouden van Monteverde, zagen we neusbeertjes aan de kant van de weg. We hebben ze nog een banaan gevoerd en daarna liepen ze doodleuk met de gehele groep naar een andere toeristen-auto toe. Ze weten het al precies!

In Monteverde zagen we het prachtige bos als een deken op de heuvels liggen. We hadden hier gekgenoeg stralend weer. Normaal gesproken hangt er een dik pak wolken boven dit bos. Er zijn maar 15-20 dagen zon op deze plek. Genieten voor ons dus. Hier hebben we een natuurwandeling met gids Elvin gedaan. De beste man kon leuk vertellen, maar na 2 uur bij elk vogeltje stil te staan waren we er wel enigzins zat van, haha. En of je het gelooft of niet; lopende bomen bestaan! Met 20 cm per jaar zoeken ze steeds een plekje met beter licht op. We hebben veel vogels gezien en ook een vreemde vogel, hihi. Er was namelijk een andere gids in het bos, die er al niet echt uitzag zoals de andere natuurgidsen. Stel je voor: een hippie met adhd, boyfriend spijkerbroek die extreem enthousiast is, goed vogelgeluiden kan immiteren en bij elk vogeltje begint te schreeuwen, zwaaien en wijzen dat er een vogel gesignaleerd is. Natuurlijk is het beest in de meeste gevallen dat allang weer gevlogen, maar hij wist ze wel goed te spotten. Onze gids kon wel goed met hem opschieten, terwijl een andere gids met een frons tussen de ogen weg liep toe hij z'n scheur weer opentrok; 'YEAH, H'ERE'S THE BIRD!!! COME, COME QUICK!!' Maar door hem hebben we wel de bijzondere/ mooiste vogel ter wereld gezien; namelijk de Quetzal.

In de middag zijn Jasper en Rosanne met 13 kabels over het nevelwoud 'gegleden'. Eerst werden we uitgerust met een gele helm en een tuigje. We klommen zeg maar op een plateau en vanaf daar werd je tuigje+katrol bevestigd aan een kabel en gleed je door en over de boomtoppen. De langste lijn was een kilometer, hier moesten we samen aan glijden, anders hadden we niet genoeg gewicht om aan de overkant te komen. Echt een prachtige ervaring. Wel spannend hoor. De Canopy tour werd afgesloten met een Tarzan Swing, waarvan het nog steeds jammer is dat daar geen filmpjes van gemaakt zijn, haha! Dit was een soort bungeejump, maar dan met je hoofd omhoog en je slingerde zeg maar heen en weer aan een elastiek. Dat slingeren was nog wel te doen, maar die eerste sprong vanaf een torenhoog plateau.... Roos durfte eigenlijk niet, maar nadat Jasper ging heeft ze de knoop doorgehakt (figuurlijk natuurlijk) en ging ze er met knikkende knieen voor. Ze heeft haar longen uit het lijf gegild tijdens de vrije val, daarna adem kunnen halen en toen weer zo hard gegild dat zelfs de apen er even stil van waren. Daarna werd het gillen vervolgd door een enorme lachbui en kon ook dit weer afgestreept worden! Hoppa! De hangbruggen waar we vervolgens met de ouders overheen liepen waren een eitje voor ons, maar uiteraard ook prachtig!

De laatste dagen met de ouders zijn inmiddels al voorbij en we hebben nog heerlijk genoten aan het strand van Manuel Antonio dat aan de Grote oceaan ligt. Hier hebben we iedere middag gezwommen en moesten we knokken onszelf staande te houden, want dit waren pas golven! Heerlijk, tot in de laatste uurtjes baanden we onze weg door de golven.
Nu zitten ze helaas alweer op het vliegtuig. We hebben een prachtige vakantie gehad met de ouders van Roos en nu moeten we weer op onszelf verder, weer even wennen. De laatste periode van de reis is nu ingegaan, een rare gewaarwording. We proberen er nog even van te genieten, want voor we het weten zitten we weer in het vliegtuig naar Nederland.

Geniet van het voorjaarsweer, we hebben de zon meegegeven aan Rob en Joke!

Pura Vida,

Jasper en Rosanne

Per vliegende speedboot, zeilboot en ijskastbus op naar Costa Rica

En of het een avontuur was om onze zeilboot te halen in Sapzurro. Vanaf ons relaxte paradijselijke plekje in Noord-Colombia zijn we vertrokken en 13 uur later zaten we in een vreselijk stadje halverwege. Vanaf daar enorm afgezet in de bus en weer 6 uur verder naar Turbo.

Toen we over de eerste snelheidshobbel heen reden viel er al een enorme muziekbox van het plafond en er waren 3 moeders met kinderen als bagage, die krijsend en broekenpoepend zaten te stinken. Om de 3 minuten hadden we 5 minuten pauze en stapten er weer meer mensen in de bus. Of we dit keer kunnen zeggen dat we echt van Colombia hebben genoten... Ook wel lastig om echt te genieten als je maar weinig tijd hebt in een land. We hebben zeker genoten van onze relaxte dagen aan de kust, maar van de helse busritten... We hebben zeker geprobeerd het landschap te bewonderen, maar wanneer de bus overvol is en een Latina staat met haar enorme billen in jouw neus gedrukt, wordt ook dat lastig. En als je dan uiteindelijk de kans krijgt naar buiten te kijken, staat er een ezel aan de kant van de weg met een stuk plastic half uit zijn ananasje hangend of zit een koe een kartonnen doos ter herkauwen, ook niet echt een aangenaam zicht... Het is hier behoorlijk vervuild, plastic wordt uit het raam gegooid alsof het onderdeel van de natuur is en bijna elk huis heeft zijn eigen vuilnisbuilt.

Toen we uiteindelijk de zandweg bereikten en het asfalt achter ons lieten werd daarmee het uitzicht ook beter. Veel meer groen, bebloesemde bomen, plassende koeien, lachende kinderen en een nog steeds chagerijnige Jasper.
Maargoed, de volgende dag konden we in de speedboot stappen naar Sapzurro. We waren onze vreselijke speedbootervaring in Indonesie nog maar net vergeten, dus dit keer even goed gekeken naar de boot. Deze was twee keer zo groot, had reddingsvesten en zelfs kussens op de banken. Helaas was het weer slecht, waren de golven 2x zo hoog (2-3 meter... AAAHHH), vloog de boot er 2x zo snel overheen, vlogen onze rugzakken ons om de oren en knalde hij 2x zo hard op het water. Hoeveel kan een boot hebben denk je dan... En dat voor 4 uur. Ruben, je voelt met ons mee he?
Maargoed, na 4 uur Vliegende Hollander, overal blauwe plekken, een enorm stijve en zere rug, spierpijn in de benen door het proberen op te vangen van de klappen en wederom zeiknat door het zeewater en de regen, zijn we dankzij alle engeltjes op de schouders toch weer veilig op plek van bestemming aangekomen. Voor ons even geen speedboten meer, volgende keer dus gewoon het vliegtuig.

In Sapzurro was het ook nog spannend, want onze zeilboot de Ave Maria lag er niet! Heel fijn zo'n betrouwbaar Colombia... Gelukkig waren er nog wat andere boten in de haven en vonden we de Delfin Solo, waarmee we naar de San Blas eilanden in Panama konden zeilen. De Ave Maria kwam later die dag nog wel binnenvaren, maar had erg ruig weer gehad en de aardige kapitein was eigenlijk blij dat we iemand anders gevonden hadden.
Die avond hadden we dikke junglekikkrs bij ons op de veranda. Rosanne wilde een foto maken, maar het glibberige beest had haar de kont toegekeerd. Rosanne verzocht Jasper vervolgens vriendelijk het beest richting de camera te jagen. Nog geen drie seconden later gilde Roos het uit, want het beest was zonder pardon op haar voet geland. Na deze gil hebben we niets meer van het monster vernomen, waarschijnlijk is het zo hard gelanceerd dat het ver in de jungle geland is.

De dag van vertrek, 9 maart, zijn we niet vertrokken, door het ruige weer, maar een dag later stond het zonnetje achter de wolken en hield de zee zich in bedwang. Later die middag zagen we nog een schipwrak in de zee, erg vreemd, waarschijnlijk iets met drugssmokkel ofzo. Ook had Jasper tijdens de tocht nog 45 minuten een doodvermoeide vogel op zijn hand! Het beest kon natuurlijk midden op zee nergens uitrusten en er was ook geen landingsbaan aanwezig op de wiebelende boot. De vogel had het in eerste instantie voorzien op het vogelnestje op Jasper's hoofd, maar toen die jongen zijn hand uitstook was de keus snel gemaakt. Na 30 uur op de boot kwamen we aan in een prachtig San Blas, rond de 300 eilandjes van zand, bezaaid door palmbomen. Hier hebben we de avond doorgebracht met twee flessen rum en onze Turkse kapitein en zijn vrouw. Erg gezellig!

De volgende dag moesten we het paradijs alweer verlaten om naar Panama City te varen en rijden. Een prachtige stad, alleen zaten de leukste guesthouses al vol dus moesten we op zoek naar ander onderdak. Het hotel dat we om de hoek vonden zag er redelijk uit, maar toen we na het eten terugkeerden naar onze kamer, bleek het gehele hotel rood verlicht te zijn... Oeps... Gelukkig geen vreemde geluiden 's nachts, haha! We zijn natuurlijk ook nog bij het Panama kanaal geweest, leuk om te zien hoe dat in werking gaat!

Vanaf Panama zijn we met de Ticabus in een keer naar San Jose in Costa Rica gereden. We zaten voorin de bus, waar de toiletlucht gelukkig niet merkbaar was, maar de airco stond daarentegen op temperatuur Noordpool, dus echt aangenaam was dat niet. Maargoed, we zijn in Costa Rica en gaan genieten van een prachtige natuur hier.

Jullie horen weer van ons,

Jasper en Rosanne

Schoenenpoetser in de Caribbean

Deze keer zullen we beginnen met een leuk verhaaltje; we zitten nu in Noord Colombia aan de Caribbische kust. Een paar dagen terug zaten we te eten in een leuk restaurantje, toen er een schoenenpoetser langskwam om voor 50 cent je schoenen weer op te lappen. Hilarisch om zijn gezicht te zien toen hij doorhad dat iedereen slippers aanhad. Niet echt een goede beroepskeuze hier in het tropische paradijs dus...

Maargoed, we waren gebleven bij de Galapagos eilanden en de hoofdstad van Ecuador; Quito. In Quito hebben we wat door de stad gewandeld en zijn we naar de evenaar geweest! Hier hebben we experimentjes gedaan, en het is echt waar; het water draait aan de Noord en Zuid helft van de evenaar tegengesteld door het putje. We hebben de bewijzen vastgelegd op video. Op de evenaar zelf draait het water niet en stroomt het recht naar beneden. Heel apart om te zien.

Ook moesten we proberen om met gesloten ogen over de evenaar te lopen, maar door alle krachten is dit alleen mogelijk op een manier alsof je een avondje teveel gedronken hebt. Daarna hebben we een paar meter naast de evenaar nog eens geprobeerd in evenwicht te blijven, waar dit totaal geen probleem was.

Beide hebben we een diploma in ontvangst mogen nemen omdat we op de evenaar een ei konden laten balanceren op een spijker en zijn we in een paar minuten tijd wel 20 keer van de Zuiderhelft naar de Noorderhelft van de wereld gehopt en weer terug!
Na Quito hadden we een paar drukke reisdagen voor de boeg en zijn we de grens naar Colombia overgegaan. Hier zagen we in eerste instantie wat tegenop, omdat ons reisboek vertelde dat ze hier nog wel eens moeilijk konden gaan doen... Nou, voor ons was dit de makkelijkste en meest relaxte grensovergang ooit. Heel fijn dus, we konden direct door naar onze overnachtingsplaats in Colombia. Hier zijn we dezelfde middag nog naar een prachtige gotische kerk geweest, die tegen een rots aangebouwd was. De legende van deze kerk op een speciale plek is dat de heilige maagd ooit verschenen is op de rots, dus hebben ze een monument in de vorm van een prachtige kerk gebouwd.

De volgende dag op naar Popayan waar onderweg de bus twee keer gestopt werd voor controle. Natuurlijk werd Rosanne's tas er weer uitgekozen en moest de hele boel open. Rosanne is altijd de lul, ook op de vliegvelden wordt ze er regelmatig uitgehaald. (Ja Nikky, weet je het nog op Schiphol toen we naar Griekenland gingen, zo is het ooit begonnen en het lijkt wel of het op mijn voorhoofd geschreven staat).
De hele bus werd vervolgens doorzocht en zo verloren we weer een half uur van onze tijd. Een pick-up auto voor ons werd zelfs compleet gestript, achterbank eruit, rubber uit de achterbak, politie onder de auto, niet normaal! Maargoed we kwamen veilig aan in de avond, hebben chips met yoghurt moeten eten omdat we geen normaal restaurant konden vinden en sliepen in een vreselijk 'hotel'. Gelukkig hadden ze in het plaatsje waar we vervolgens naartoe gingen een geweldig restaurant die pannekoeken besmeerde met een centimeter dikke laag dulce de leche (bebogeen/caramel) en heerlijke fruit/ ijs vullingen, jammie, dat was dus avondeten en ontbijt! Vanuit daar een vliegtuig gepakt naar Cartagena in Noord Colombia, kwamen we toch niet Michelle en Amena (van een tour in Bolivia) tegen! Daar hebben we dus lekker een avondje mee doorgezakt in een prachtig Cartagena.

In Cartagena moesten we op zoek naar een boot om mee naar Panama te zeilen, maar dit was zo makkelijk nog niet. Gelukkig hebben we voor 8 maart een boot kunnen regelen en moeten we een stukje verderreizen, maar dat geeft niet.
Op dit moment zitten we in PARADISE, heerlijk, fruitshakes drinken, luieren in een hangmat en
Rosanne heeft haar Advanced duikdiploma gehaald, dus nu kunnen we samen toffe duiken doen.
Zo hebben we hier een nachtduik gedaan, wat heeeeel spannend maar supertof was. Doordat de maan nog niet helemaal opgekomen was zag je het plankton groen oplichten als je in het water bewoog. Prachtig! Leuke ervaringen dus weer.
Morgen moeten we dit paradijs helaas weer verlaten en gaan we op naar Sapzurro waar onze zeilboot op ons zal wachten. Wederom weer een heel avontuur om dat plekje te gaan bereiken, maar dit komt vast goed.

Tot horens in Panama!

Ciao, Jasper & Rosanne

Helemaal los op de Galapagos

Peru lijkt alweer een lang eind terug, maar de laatste dagen daar hebben we ons nog prima vermaakt. We hebben met een bootje wat eilandjes langs de kust bij Pisco bezocht, waar we enorm veel volgels en zeehonden gezien hebben. Zoveel moeite we in Nieuw Zeeland gedaan hebben om 1 pinguin te spotten, zoveel zaten er hier bij elkaar op een kluitje. Daarna Lima onveilig gemaakt en per vliegtuig naar Ecuador.

Tot voorkort wisten we nog niet dat we naar de Galapagos Eilanden zouden gaan, maar toevallig kwamen we in Lima aan de praat met een stel die daar geweest was. Zij vertelden ons dat het helemaal niet zo absurd duur was, doordat het toeristische seizoen wat zwakjes was dit jaar. Zonder twijfel hebben we dus een vlucht geboekt en de volgende dag zaten we al in het vliegtuig!!
De Galapagos is een eilandengroep die zo'n duizend kilometer uit de kust bij Ecuador ligt, waar de dieren jarenlang nauwelijks in aanraking met mensen zijn geweest. Hierdoor kennen ze geen angst voor ons.

Bij aankomst zagen we de hangzeehonden al in een groepje bij elkaar zitten en er lagen er zelfs een paar op de parkbankjes te vertoeven. We konden heel dichtbij komen en dat was wel even een hele aparte ervaring.
In de haven werd verse vis aangesneden door de vissers, en de zeehonden, reigers en pelikanen wachtten netjes hun beurt af tot ze een darmkanaal, een stel kiewen of afgehakte vissekop toegeslingerd kregen. Enigzins onsmakelijk, maar erg leuk om te zien. Op de golfplaten boven ons hoofd, zag je de flappoten van de pelikaan heen een weer lopen en als je bij het randje van het afdak stond, was een enorme pelikanenflats op je bol niet uitgesloten.

We hebben 4 dagen op onze Cruiseboot moeten wachten, en zijn in de tussentijd een paar keer naar een prachtig wit strand geweest, waar schilpadden en marine-leguanen te bewonderen waren. Na zo'n 10 minuten oog in oog te staan met een leguaan, hebben we de staarcompetitie maar opgegeven. Die beesten kennen echt geen angst voor ons. Heerlijk hebben we in de golven gezwommen en daarna weer 3 kilometer terugwandelen naar ons hotel voor een koude douche.

De boot waar we na 4 dagen op konden, was geschikt voor 10 passagiers en we hadden 5 man personeel! De boot zelf was wat oud, maar had ook wel iets romantisch. We sliepen in een stapelbed en hadden zelfs een prive-badkamer! Super voor mekaar dus.

Iedere dag deden we 1 of 2 wandelingen op verschillende eilanden en gingen we snorkelen. We hebben verschillende soorten leguanen gezien en sommigen leken echt op miniatuur dinosaurussen. De zeehonden vonden het prima als we bij ze op het strand kwamen liggen en bij verschillende vogels hebben we in het nest mogen kijken. Pinguins, schildpadden, roggen, haaien, heel veel vissen en zeehonden zwommen rond onze boot, snorkelen was dus zeker de moeite waard. Helaas hadden we wat bewolkt weer en bleven de zeehonden lekker op hun rots hangen, dus echt heel dichtbij met ze zwemmen is ons niet gelukt.
De groep op de boot was een beetje suf, maar gelukkig konden we er met ons tweetjes wel om lachen. Iedere nacht gingen we varen, de motor maakte veel lawaai, maar we werden wel lekker in slaap gewiegd. Wel was het een hele kunst 's avonds je broek uit te trekken, als een flamingo met een epileptische aanval moest je proberen je staande te houden in de boot. Gelukkig zijn we niet zeeziek geweest.

Toen we na 4 nachten op de boot slapen weer op land liepen voor een tijdje, begreep ik ineens waarom die pelikanen altijd zo belabberd lopen. En ik altijd maar denken dat dat door hun grote poten kwam... Jemig, de hele wereld wiebelde heen en weer. Ik ben benieuwd hoe het slapen vannacht wordt, wie weet worden we wel landziek, haha!
Genoten hebben we dus zeker, dit keer veel foto's van alle beesten die we gezien hebben en toch ook nog een paar waar we zelf ook opstaan.

Wij vliegen morgen naar Quito, de hoofdstad van Ecuador en gaan dan met een paar dagen Colombia alweer in. Het tempo zit er goed in en we vliegen door Zuid-Amerika heen!

Tot in Colombia!

Groetjes Jasper en Rosanne

In vogelvlucht door Peru

Nadat we twee donkere dagen bij Lake Titicaca (het hoogst gelegen navigeerbare meer ter wereld, hoogte: 3820 m, grootte: 230 km x 97 km) doorgebracht hebben, lieten we de regen voor wat het was en wilden we doorreizen naar Machu Picchu. De touroperators vlogen ons om de oren om tickets naar Cuzco te verkopen. Gelukkig hadden we daar nog even geen zin in en zijn we het thuisfront gaan bellen. Die waren zo blij dat we belden, omdat ze bang waren dat we in de modderstromen vastzaten bij Machu Picchu. Van die natuurramp hadden wij dus nog niets vernomen, maar nu wisten we wel beter dan die stomme touroperators. Tsja, een gratis modderbad in combinatie met een helikoptervlucht hebben we dus helaas wel misgelopen, haha!

Voor ons was de keus makkelijk gemaakt en de volgende ochtend zaten we in een rotbus naar Arequipa, wat in het zuiden van Peru ligt. Deze bus hadden we voor een goedkope prijs op het busstation geboekt, maar dat doen we dus ook niet snel weer... De bus ging met grote vertraging weg, pikte onderweg allerlei irritante verkopers op waar we nog geen sate-stok van wilden kopen. De druppel was toch wel een man die met grote zorg zijn bruine lederen koffer tussen Rosanne en haar buurman inzette, er vervolgens een reuze-microfoon uit trekt, het volume opendraaid op 'te hard' en een verhaal van een uur door de bus begint te tetteren over allerlei ziektes en bacterien... Jammie, daar zaten we op te wachten....
Maargoed, gelukkig bracht deze bus ons wel waar we wilden en zijn we eens niet afgezet met de prijs en hebben niet dubbel hoeven te betalen, jaja, dat soort dingen maken we regelmatig mee. Leuk hoor om tourist te zijn.

We hebben een paar dagen in Arequipa doorgebracht, een leuk stadje met een gezellig plein waar duizenden dikke stadsduiven letterlijk terrasjes pikken en zich volvreten met voedselresten en vogelzaad wat verkocht wordt op iedere hoek. Dan is er aan de rand van het plein een mooie oude kerk waar een aantal gieren met hun rode koppen zaten te wachten op een makkelijke citysnack. Echt 'fastfood' kan je het niet noemen want die dikke duiven komen niet veel vooruit als ze vliegen.
Vanuit Arequipa hebben we een 2-daagse tour geboekt naar de Colca Canyon, waar we Condors hebben zien vliegen! Dit zijn de grootste vogels ter wereld met een spanwijdte van zo'n 3 meter!! En die kwamen vlak over ons heen vliegen, super tof en ondanks dat het een condor was kreeg ik er kippenvel van!

Het is op veel plekken aardig dor en droog daar, dus toen Rosanne zich net met zonnebrand ingesmeerd had, kwam er een zandhoos over, bruin in 2 seconden dus... We hadden ook twee oude mensen mee op de tour en die zaten de hele tijd enorm te zeuren. Toen wij op en gegeven moment een muziekje van de I-Pod op de auto-radio aangesloten hadden, begon het gezanik alweer, 'kan de muziek wat zachter?', 'kan je dit niet gewoon via je hoofdtelefoon luisteren?', heel irritant, want de andere 7 mensen in de bus vonden de muziek wel heel leuk. Maargoed, we hadden geen zin in dat gejank, dus hebben uiteindelijk de muziek maar uitgedaan.

Tijdens het naar binnen werken van een dode Alpaca, was er een live-band peruaanse muziek aan het spelen en deden ze een traditionele dans voor. Altijd moeilijk om uit te vinden of dit werkelijk een traditie is of dat ze de domme tourist voor de gek houden en allemaal idiote dingen laten doen. Zo werd tijdens deze 'liefdesdans' van je verwacht dat je flauwviel van een mandarijn, vervolgens op de grond ging liggen om slaag voor je billen te krijgen met een gordijnkoord en als klap op de vuurpijl kwam de danser met zijn of haar jurk nog even over je hoofd heen.... Tsja, verdacht toch? Natuurlijk was Jasper de sjaak banaan en werd uitgekozen om de dans te doen, maargoed, dat ging hem natuurlijk niet worden. Gelukkig offerde een andere domme tourist zich op om zich op de grond te laten werpen en te laten slaan om vervolgens een kijkje te nemen in de vistent.
Toen een schattig meisje van 8 bij ons aan tafel in gebrekkig Engels aan Jasper vroeg of hij met haar wilde dansen, stond die jongen al op de dansvloer voor ze uitgepraat was. Dat kon hij natuurlijk niet afwijzen!

De volgende dag hebben we nog een bijzondere lunch gehad en liet de gids vol trots een soort soep zien waar een halve cavia indreef. En dan hebben we het niet over in stukjes gesneden caviavlees, maar over hompen dood beest. De ene keer toverde hij met de soeplepel een been uit de pot tevoorschijn en vervolgens kwam het hoofd, inclusief oortjes, bovendrijven.... Nee, laat maar, vandaag heb ik een groente-dag...

Van Arequipa zijn we naar Nazca gereisd met een luxe nachtbus, prima voor mekaar! Die ochtend zaten we al op het vliegveld van Nazca om vervolgens een 35 minuten durende vlucht over de misterieuze lijnen te vliegen in een klein brullend toestel. Heel apart hoe die lijnen daar zijn gekomen en wat ze nou eigenlijk betekenen. Zo zagen we een aap, condor, colibri, heron, astronaut, verschillende pijlen, een walvis, hond en zo nog meer. Eerst cirkelt het vliegtuig linksom over zo'n figuur, en daarna rechtsom, zodat iedereen goede foto's kan maken. Na zo'n 20 minuten was Rosanne erg blij nog geen ontbijt gehad te hebben, want het was aardig misselijkmakend. Maar wel echt heel leuk om eens in zo'n vliegtuigje te zitten en al helemaal boven deze lijnen.

Na de vlucht zijn we op de bus gestapt naar Ica, waar we dezelfde middag nog op enorme zandduinen hebben gezandboard. Dit was echt honderd keer leuker dan we verwacht hadden. We gingen met buggy's eerst door de duinen crossen, blij dat we goed in de gordels zaten, want dit was extreem gaaf! Alsof we in een achtbaan zaten! We hebben keihard zitten brullen en lachen natuurlijk! Dat hadden we nooit niet verwacht! En hoe harder wij gilden, hoe gekker de chauffeur ging doen. We kwamen soms los van de grond en gingen met volle vaart van de hoogste zandduinen af in de buggy. Het boarden was ook lachen, met je buik op een plank keihard van enorm stijle duinen naar beneden glijden. Zoiets hadden we nog nooit gedaan en dit was echt geweldig! Wat een lol en overal zand!

Die avond was er een barbeque in het hostel en hebben we een gezellige avond gehad. Nu zitten we in Pisco om morgen een tour te doen naar een National Park met allerlei vogelbeesten. En morgenavond slapen we in Lima. Vanaf daar zit ons Peru-avontuur er alweer op. Over een paar daagjes op naar Ecuador.

Hasta la Vista,

Jasper en Rosanne

Van "luxe tourbus" naar "aardbeving op wielen"

Dag allemaal, het lijkt voor ons alweer een hele tijd geleden dat we een verhaal geschreven hebben, de afgelopen 10 dagen waren namelijk vol avontuur en mooie belevenissen.
Vorige keer zaten we nog in Argentinie, waar we vanuit ons heerlijke hostel met zwembad een dagtour naar Humahuaca geboekt hebben, een dorpje waar nog veel indianen wonen.
Natuurlijk was de helft weer niet goed geregeld en zaten we met een Spaanse gids opgescheept die geen woord Engels sprak. Maargoed, ons Spaans wordt gelukkig steeds beter, dus we konden er wel wat van maken en soms wordt de tour alleen maar mooier als je zelf een verklaring of uitleg verzint, hihi!

We hebben bergen gezien in 7 verschillende kleuren en liepen rond op kleurrijke marktjes. Al met al dus een leuke dag. Oh en niet te vergeten; we hebben lama gegeten! En het was heerlijk! De nacht in Humahuaca was alleen minder succesvol, omdat de kerk op zondag al rond 4 uur de klokken begon te luiden, en dat om het half uur, dus echt slapen zat er niet meer in. Rond 6 uur hoorden we prachtig gezang, wat alles toch nog een beetje goed maakte. Lekker vroeg opgestaan dus om een bus naar de Boliviaanse grens te pakken.
Bij de grens zag je meteen het verschil tussen het goed georganiseerde Argentinie en het chaotische Bolivia. De mensen die Argentinie binnen gingen konden redelijk snel doorlopen, terwijl wij anderhalf uur in de brandende zon moesten wachten. Maargoed, het regende in ieder geval niet, dus na anderhalf uur stonden we droog en wel op een zandweg aan de Boliviaanse kant van de grens!

Met een aarbeving op wielen gingen we richting Tupiza waar we 3 uur paardgereden hebben! En zelfs Jasper vond het na een uur leuk! Het landschap hier is wonderbaarlijk, alle verschillende kleuren op de bergen en de horizon rijkt tot zover je kijken kan, condors die uit de bosjes komen vliegen, in een woord WOW! Alle sporen van de Inca's die hier vroeger geleefd hebben zijn ook bijzonder. Die mensen waren eigenlijk al behoorlijk ver ontwikkeld tot de Spanjaarden kwamen en hun eigen levensstijl afdwongen.

Vanuit Tupiza hebben we een 4-daagse tour geboekt naar Salar de Uyuni, dat is een oud zoutmeer, waar nu dus nauwelijks nog water in ligt.
We waren op pad met 2 jeeps, 2 geweldige Boliviaanse gidsen, een topkok, 6 geweldige mensen en een Argentijns spook van 46 jaar. We hadden dus een hele leuke groep, alleen zat er een Argentijnse vrouw bij ons in de jeep die een beetje vreemd was. We sliepen 's nachts op slaapzalen en zij was erg onrustig en irritant. Haar telefoonalarm ging elke nacht af en 's ochtends spuitte ze een gehele bus deodorant onder haar oksels, oftewel door de slaapzaal, waardoor er nog minder zuurstof beschikbaar was. (Doordat we zo hoog zaten is de lucht ijler en gaat ademen moeilijker). De gisden gaven ons cocabladeren tegen hoogteziekte, behoorlijk ranzig om bladeren in je wang verzameld te hebben, maar het hielp wel een beetje. De chauffeur zelf zat erbij als een hamster en bleef maar bladeren verzamelen, behoorlijke rek dus in die wangzak van hem!

We zijn langs prachige meren gereden met verschillende kleuren, hebben gebadderd in een vulkanische hotpool, waren op hoogtes rond de 5000 meter, zagen flamingo's een gordeldier en een struisvogel, hebben oude Incasteden die bewoond werden door chinchilla's bewonderd (een soort snordragend konijn met een langere staart) en uiteindelijk kwamen we op een zoutvlakte van 2000 vierkante meter. Onbeschrijflijk wit en mooi. Middenin zat een eiland, wat bestond uit dood koraal en hele oude cactussen (1203 jaar oud was de grootste, ze groeien 1 cm per jaar).
De ochtend voor we de vlakte opgingen, stonden we om 4 uur op, zodat we de zonsopgang konden zien. Echt tof, want we waren de eersten op de vlakte en onze gidsen (die trouwens broers waren) deden hun lichten uit, zodat we in totale duisternis met 140 km per uur over de vlakte scheurden! Er is gewoon niks wat je kan raken, dus al zou je met je ogen dicht rijden voor 10 minuten, dan ging het nog goed. De broers haalden taferelen met elkaar uit waardoor de dames hun stembanden regelmatig uit het lijf gilden. Zo kwam de een heel strak op de ander afrijden en leek het allemaal maar net goed te gaan. En de gidsen maar lachen, haha! Op de zoutvlakte hebben we toffe en maffe foto's gemaakt, door de ruimte is het makkelijk gezichtsbedrog te fotograferen, dus onze lol kon niet op!

Gisternacht hebben we 12 uur in een aardbeving op wielen gezeten (veel zandwegen hier met gaten en hobbels) en nu zitten we in de hoofdstad van Bolivia, La Paz. Deze stad ligt op 3660 m boven zeelevel. We doen dus rustig aan, want binnen 5 seconden druk doen ben je al buiten adem. De stad ligt echt in de bergen, dus in de avond hebben we een prachtig uitzicht van miljoenen lichtjes tegen de bergen omhoog.
Morgen gaan we naar lake Titicaca, om vervolgens de dag erna Peru in te gaan.

Tot in Peru dus maar weer!

Hasta la vista!

Jasper en Rosanne

Paaseiland en Chili con Carne

Even weer de laatste nieuwtjes en weetjes op een rij. Na 4 dagen Paaseiland zijn we naar Santiago in Chili gevlogen, daar een paar dagen rondgetoeft en toen direct op weg naar Argentinie, waar we nog een paar daagjes tegoed hebben. Hierna op weg naar Bolivia.

Op Paaseiland hebben we mooie dagen gehad. We stonden op een camping en hebben daar leuke mensen ontmoet. Samen we Whitney en Tommy zijn we een dag op scooters, met veel te grote helmen leken we net 4 champignons, over het eiland gecrosst en hebben de hoogtepunten van Paaseiland bekeken. De langste tijd hebben we doorgebracht bij de 'fabriek', een berg waar de beelden uitgehakt werden. Hier lagen enorm veel beelden, sommigen zaten zelfs nog half uitgehakt in de berg, anderen waren gesneuveld tijdens het vervoeren en zijn halverwege de paden gestrand. De legende gaat dat deze mensen alle palmbomen op het eiland gebruikt hadden om steeds grotere beelden over het eiland te vervoeren, en uiteindelijk zelf geen schaduwplekken meer overhadden om eten te verbouwen of woningen te plaatsen. Ze hebben zichzelf zegmaar uitgeroeid.
Een andere dag hebben we mountainbikes gehuurd, niet echt voor herhaling vatbaar... We wisten de weg niet precies naar de vulkaan, dus na 3 km omhoog gefietst/ gewandeld te zijn hebben we de moed opgegeven en zijn we in volle vaart weer naar beneden geraced. Rosanne had geen vering in haar kindercrossfiets, dus halverwege kreeg ze de slappe lach door al het gehobbel en door elkaar geschudde botten. Eenmaal beneden aangekomen hebben we de weg gevraagd, bleken we gewoon goed te zitten... AAAHHH, na een lange discussie met elkaar, hebben we de benen bij elkaar geraapt en zijn we weer omhoog geklauterd. Na 5 km kwamen we dan eindelijk bij een prachtige krater aan en gelukkig waren we binnen no-time weer beneden.
Ook hebben we 2 duiken gedaan bij het eiland. Dit was enorm bijzonder, omdat we middenin de grote oceaan waren, geen plankton, weinig vis, maar een zicht van 60 meter! Echt geweldig! We zijn tot 30 meter diep geweest en nog steeds konden we de oppervlakte helder zien en onder ons was nog tot heel diep te kijken, WOW!!

Maargoed, na 4 dagen hadden we het eiland ter groote van Texel wel gezien en was het tijd om weer op het vliegtuig te stappen. Op het vliegveld stond een houten beeld van een 3 meter hoge man, met een ei in zijn hand en een kort rokje aan. Rosanne kon het niet laten even te kijken of het beeld onder het rokje ook compleet was.

Toen we in Santiago aankwamen hebben we na 4,5 maand eindelijk weer in een BED geslapen, en weet je wat? We konden gewoon niet slapen, echt weer wennen. De tent hebben we trouwens voor een supergoede prijs verkocht aan de camping op Paaseiland, dankzij Jasper de onderhandelaar!!!
Santiago zelf was wel leuk om geweest te zijn, je zou vanaf een berg de skyline kunnen zien met op de achtergrond besneeuwde bergtoppen, maar door alle uitlaatgassen en mistigheid konden we dit maar nauwelijks zien. We stonden een keer te wachten voor het stoplicht, stond er toch niet een vieze stinkende bus voor onze neus... Toen dat ding wegreed liet het zo'n wolk achter, dat ik het gevoel had een moment later als Tina Turner uit het toverei van Henny Huismans mini-playbackshow te stappen...

Blij om daar weer weg te gaan dus. De volgende bestemming was Argentinie, we zouden daar naar de Iguazu watervallen gaan, maar doordat een stom persoon de datum op ons busticket verkeerd neergezet had, konden we hier door tijdgebrek niet naartoe. Heel erg balen dus...
Momenteel zitten we in Salta, Noord-Argentinie en gaan we op weg naar Bolivia nog wat mooie natuur bekijken, om vervolgens de zoutvlaktes in Bolivia onveilig te maken. Nog genoeg mooie dingen op onze weg dus. We willen via Bolivia Peru in en dan nemen we vanaf Lima een vliegtuig naar Colombia of gaan we per bus door Ecuador naar Colombia, om daarna in het noorden een zeilboot te pakken richting Panama. We hebben gehoord dat je in 5 dagen naar Panama kan zeilen en dat het een bijzondere tocht moet zijn. Dit lijkt ons dus fantastisch! Daarna in vogelvlucht door Panama om vervolgens de familie van Rosanne in Costa Rica te verwelkomen!

Genoeg leuke dingen te doen dus de laatste 3 maanden. Geniet van de foto's en tot horens in Bolivia!
Oh ja, we hebben trouwens 7 nieuwe filmpjes (van Nieuw-Zeeland en Moorea) op onze site staan, zie kopje video's.

Liefs Jasper en Rosanne