De ouders van Rosanne zijn na een lange vlucht veilig aangekomen in Costa Rica en waren blij verrast toen ze op de dag van aankomst door ons opgewacht werden bij het hotel (in plaats van een dag later). Na een feestmaal, heel veel bijkletsen, de volgende dag San Jose verkennen en alle zeepjes en shampootjes verzameld te hebben uit het hotel ;-), waren we klaar voor het avontuur.

We zijn van San Jose naar Tortuguero gegaan, om daar per boot verder te varen naar onze accomodatie. We zouden Jasper en Rosanne niet zijn als de boottocht vlekkeloos zou verlopen, dus kwamen we vast te zitten in laag water, haha! Conculsie: teveel mensen met te zware koffers. Na wat duwen, wrikken en natte broekspijpen kwamen we weer los. Toen we nog geen 10 seconden later weer vastzaten is er een andere boot bijgekomen om wat lading mee te nemen.

We hebben in dit prachtige natuurpark mooie dagen gehad en veel dieren gezien (zoals; luiaard-Sid uit Ice Age, schildpad, caiman-krokodillebeest, veel verschillende vogels waaronder de Toekan!!, tig aapjes en een wasbeertje!! Ook heeft pappa Rob nog een hagedis uit en reuze-spinneweb gered, petje af!).

Vervolgens zijn we afgedaald naar de carribbische kust waar we in de golven hebben gezwommen en heerlijk uitgerust zijn, luierend in een hangmat. Genieten en verwennerij dus en echt prachtige accomodaties. Vanaf Puerto Viejo zijn we per eigen vervoer richting de vulkaan Arenal gereden over een gatenkaas weg.

Halverwege de route hebben we nog overnacht in een landhuis waarvan de eigenaar een vervelende Belg was die veel te veel voor zijn eten vroeg. Hij beweerde dat alles heul bijzonder en heul speciaal en heul exclusief was. Zo kregen we palmhartensoep (wat in Europa ook wel echt duur is, maar hier wordt het geproduceerd en is dat dus niet zo) en beweerde hij dat dit supervers was. Ook vertelde hij dat het zeer moeilijk was die Palmharten uit die specifieke boom te krijgen, omdat er allemaal naalden aan die plant zitten (als een cactus). Maar als het dus zo vers zou zijn als hij beweerde, dan zal hij wel een aantal kindertjes in de keuken hebben zitten met HEULE zere handjes, haha! Vervelende vent dus. Maargoed dat was maar 1 nacht en over coole kikkers gesproken; die hebben we in zijn tuin ontmoet! Een knalrode kikker met een blauwe spijkerbroek aan!

Toen we in La Fortuna bij de vulkaan aankwamen wisten we niet wat we zagen. Prachtige huisjes met een uitzicht op de vulkaan. Het leek we of we op een huwelijksreis waren, onze handdoeken waren iedere dag weer anders gevouwen; zo kwamen er zwanen, olifanten, slangen en honden voorbij! Wow! Ook was er naast het zwembad een jacuzzi en in de avond vlogen er vuurvliegjes rond, hoe romatisch? Helaas was het de hele tijd bewolkt en hebben we de top van de vulkaan maar 1 keer gezien vanuit de Hot Springs waar we Jaspers verjaardag doorgebracht hebben. Bedankt voor alle felicitaties! In deze prachtige door de vulkaan opgewarmde baden hebben we ontzettend genoten. Ze hadden hier ook een paar glijbanen, waaronder een snelle en een langzame. Toen Jasper en Rosanne alle trappen beklommen hadden en voor de keuze snelle of langzame stonden, was de beslissing natuurlijk SNEL gemaakt. Jasper ging eerst en Rosanne vond al dat hij zo snel beneden was... Toen Rosanne met 45 km per uur door de tunnel gleed/ vloog was ze haar bikini al kwijt voor ze achterstevoren in het water belandde, haha! Jammer dat je op zo'n mooi kodak-momentje de camera niet in de aanslag hebt... Niet normaal, Jasper had gewoon stukjes verf van de glijbaan op zijn zwembroek gesmolten zitten! Die avond lekker gegeten en bij ons huisje aan de rum-cola om Jaspers 26e even goed in te luiden.

In de omgeving van die vulkaan was erg veel te doen en zo zijn we nog naar een bijzondere waterval gewandeld en hebben we in het frisse (17 graden!!) water gezwommen, heerlijk. Ook hebben we daar nog wat leuke wandelingen gedaan en zijn we weer vanalles tegengekomen in het bos.

Toen we van La Fortuna om het meer van Arenal reden, op weg naar de nevelwouden van Monteverde, zagen we neusbeertjes aan de kant van de weg. We hebben ze nog een banaan gevoerd en daarna liepen ze doodleuk met de gehele groep naar een andere toeristen-auto toe. Ze weten het al precies!

In Monteverde zagen we het prachtige bos als een deken op de heuvels liggen. We hadden hier gekgenoeg stralend weer. Normaal gesproken hangt er een dik pak wolken boven dit bos. Er zijn maar 15-20 dagen zon op deze plek. Genieten voor ons dus. Hier hebben we een natuurwandeling met gids Elvin gedaan. De beste man kon leuk vertellen, maar na 2 uur bij elk vogeltje stil te staan waren we er wel enigzins zat van, haha. En of je het gelooft of niet; lopende bomen bestaan! Met 20 cm per jaar zoeken ze steeds een plekje met beter licht op. We hebben veel vogels gezien en ook een vreemde vogel, hihi. Er was namelijk een andere gids in het bos, die er al niet echt uitzag zoals de andere natuurgidsen. Stel je voor: een hippie met adhd, boyfriend spijkerbroek die extreem enthousiast is, goed vogelgeluiden kan immiteren en bij elk vogeltje begint te schreeuwen, zwaaien en wijzen dat er een vogel gesignaleerd is. Natuurlijk is het beest in de meeste gevallen dat allang weer gevlogen, maar hij wist ze wel goed te spotten. Onze gids kon wel goed met hem opschieten, terwijl een andere gids met een frons tussen de ogen weg liep toe hij z'n scheur weer opentrok; 'YEAH, H'ERE'S THE BIRD!!! COME, COME QUICK!!' Maar door hem hebben we wel de bijzondere/ mooiste vogel ter wereld gezien; namelijk de Quetzal.

In de middag zijn Jasper en Rosanne met 13 kabels over het nevelwoud 'gegleden'. Eerst werden we uitgerust met een gele helm en een tuigje. We klommen zeg maar op een plateau en vanaf daar werd je tuigje+katrol bevestigd aan een kabel en gleed je door en over de boomtoppen. De langste lijn was een kilometer, hier moesten we samen aan glijden, anders hadden we niet genoeg gewicht om aan de overkant te komen. Echt een prachtige ervaring. Wel spannend hoor. De Canopy tour werd afgesloten met een Tarzan Swing, waarvan het nog steeds jammer is dat daar geen filmpjes van gemaakt zijn, haha! Dit was een soort bungeejump, maar dan met je hoofd omhoog en je slingerde zeg maar heen en weer aan een elastiek. Dat slingeren was nog wel te doen, maar die eerste sprong vanaf een torenhoog plateau.... Roos durfte eigenlijk niet, maar nadat Jasper ging heeft ze de knoop doorgehakt (figuurlijk natuurlijk) en ging ze er met knikkende knieen voor. Ze heeft haar longen uit het lijf gegild tijdens de vrije val, daarna adem kunnen halen en toen weer zo hard gegild dat zelfs de apen er even stil van waren. Daarna werd het gillen vervolgd door een enorme lachbui en kon ook dit weer afgestreept worden! Hoppa! De hangbruggen waar we vervolgens met de ouders overheen liepen waren een eitje voor ons, maar uiteraard ook prachtig!

De laatste dagen met de ouders zijn inmiddels al voorbij en we hebben nog heerlijk genoten aan het strand van Manuel Antonio dat aan de Grote oceaan ligt. Hier hebben we iedere middag gezwommen en moesten we knokken onszelf staande te houden, want dit waren pas golven! Heerlijk, tot in de laatste uurtjes baanden we onze weg door de golven.
Nu zitten ze helaas alweer op het vliegtuig. We hebben een prachtige vakantie gehad met de ouders van Roos en nu moeten we weer op onszelf verder, weer even wennen. De laatste periode van de reis is nu ingegaan, een rare gewaarwording. We proberen er nog even van te genieten, want voor we het weten zitten we weer in het vliegtuig naar Nederland.

Geniet van het voorjaarsweer, we hebben de zon meegegeven aan Rob en Joke!

Pura Vida,

Jasper en Rosanne