En of het een avontuur was om onze zeilboot te halen in Sapzurro. Vanaf ons relaxte paradijselijke plekje in Noord-Colombia zijn we vertrokken en 13 uur later zaten we in een vreselijk stadje halverwege. Vanaf daar enorm afgezet in de bus en weer 6 uur verder naar Turbo.

Toen we over de eerste snelheidshobbel heen reden viel er al een enorme muziekbox van het plafond en er waren 3 moeders met kinderen als bagage, die krijsend en broekenpoepend zaten te stinken. Om de 3 minuten hadden we 5 minuten pauze en stapten er weer meer mensen in de bus. Of we dit keer kunnen zeggen dat we echt van Colombia hebben genoten... Ook wel lastig om echt te genieten als je maar weinig tijd hebt in een land. We hebben zeker genoten van onze relaxte dagen aan de kust, maar van de helse busritten... We hebben zeker geprobeerd het landschap te bewonderen, maar wanneer de bus overvol is en een Latina staat met haar enorme billen in jouw neus gedrukt, wordt ook dat lastig. En als je dan uiteindelijk de kans krijgt naar buiten te kijken, staat er een ezel aan de kant van de weg met een stuk plastic half uit zijn ananasje hangend of zit een koe een kartonnen doos ter herkauwen, ook niet echt een aangenaam zicht... Het is hier behoorlijk vervuild, plastic wordt uit het raam gegooid alsof het onderdeel van de natuur is en bijna elk huis heeft zijn eigen vuilnisbuilt.

Toen we uiteindelijk de zandweg bereikten en het asfalt achter ons lieten werd daarmee het uitzicht ook beter. Veel meer groen, bebloesemde bomen, plassende koeien, lachende kinderen en een nog steeds chagerijnige Jasper.
Maargoed, de volgende dag konden we in de speedboot stappen naar Sapzurro. We waren onze vreselijke speedbootervaring in Indonesie nog maar net vergeten, dus dit keer even goed gekeken naar de boot. Deze was twee keer zo groot, had reddingsvesten en zelfs kussens op de banken. Helaas was het weer slecht, waren de golven 2x zo hoog (2-3 meter... AAAHHH), vloog de boot er 2x zo snel overheen, vlogen onze rugzakken ons om de oren en knalde hij 2x zo hard op het water. Hoeveel kan een boot hebben denk je dan... En dat voor 4 uur. Ruben, je voelt met ons mee he?
Maargoed, na 4 uur Vliegende Hollander, overal blauwe plekken, een enorm stijve en zere rug, spierpijn in de benen door het proberen op te vangen van de klappen en wederom zeiknat door het zeewater en de regen, zijn we dankzij alle engeltjes op de schouders toch weer veilig op plek van bestemming aangekomen. Voor ons even geen speedboten meer, volgende keer dus gewoon het vliegtuig.

In Sapzurro was het ook nog spannend, want onze zeilboot de Ave Maria lag er niet! Heel fijn zo'n betrouwbaar Colombia... Gelukkig waren er nog wat andere boten in de haven en vonden we de Delfin Solo, waarmee we naar de San Blas eilanden in Panama konden zeilen. De Ave Maria kwam later die dag nog wel binnenvaren, maar had erg ruig weer gehad en de aardige kapitein was eigenlijk blij dat we iemand anders gevonden hadden.
Die avond hadden we dikke junglekikkrs bij ons op de veranda. Rosanne wilde een foto maken, maar het glibberige beest had haar de kont toegekeerd. Rosanne verzocht Jasper vervolgens vriendelijk het beest richting de camera te jagen. Nog geen drie seconden later gilde Roos het uit, want het beest was zonder pardon op haar voet geland. Na deze gil hebben we niets meer van het monster vernomen, waarschijnlijk is het zo hard gelanceerd dat het ver in de jungle geland is.

De dag van vertrek, 9 maart, zijn we niet vertrokken, door het ruige weer, maar een dag later stond het zonnetje achter de wolken en hield de zee zich in bedwang. Later die middag zagen we nog een schipwrak in de zee, erg vreemd, waarschijnlijk iets met drugssmokkel ofzo. Ook had Jasper tijdens de tocht nog 45 minuten een doodvermoeide vogel op zijn hand! Het beest kon natuurlijk midden op zee nergens uitrusten en er was ook geen landingsbaan aanwezig op de wiebelende boot. De vogel had het in eerste instantie voorzien op het vogelnestje op Jasper's hoofd, maar toen die jongen zijn hand uitstook was de keus snel gemaakt. Na 30 uur op de boot kwamen we aan in een prachtig San Blas, rond de 300 eilandjes van zand, bezaaid door palmbomen. Hier hebben we de avond doorgebracht met twee flessen rum en onze Turkse kapitein en zijn vrouw. Erg gezellig!

De volgende dag moesten we het paradijs alweer verlaten om naar Panama City te varen en rijden. Een prachtige stad, alleen zaten de leukste guesthouses al vol dus moesten we op zoek naar ander onderdak. Het hotel dat we om de hoek vonden zag er redelijk uit, maar toen we na het eten terugkeerden naar onze kamer, bleek het gehele hotel rood verlicht te zijn... Oeps... Gelukkig geen vreemde geluiden 's nachts, haha! We zijn natuurlijk ook nog bij het Panama kanaal geweest, leuk om te zien hoe dat in werking gaat!

Vanaf Panama zijn we met de Ticabus in een keer naar San Jose in Costa Rica gereden. We zaten voorin de bus, waar de toiletlucht gelukkig niet merkbaar was, maar de airco stond daarentegen op temperatuur Noordpool, dus echt aangenaam was dat niet. Maargoed, we zijn in Costa Rica en gaan genieten van een prachtige natuur hier.

Jullie horen weer van ons,

Jasper en Rosanne