En of het hier rood is in kangoeroeland! Marco Borsato kan er een puntje aan zuigen. We zitten midden in de grootste zandstorm sinds 70 jaar. Het stoft van de outback in New South Wales tot aan Sydney, dat is nogal een eind! Zelfs de Harbour Bridge is in het rood gehuld. We hebben begrepen dat al het zand 2200 km verderop in Nieuw Zeeland terecht komt! Dat is toch ook wat, rijden wij ook eens door de outback, komt de grootste storm sinds tijden opzetten. In eerste instantie dachten wij dat dit normaal was, harde wind, rode wolken aan de hemel en alles bedekt onder een laag rood zand.

Voordat de storm kwam opzetten waren wij op weg naar Bourke om daar op een gratis camping te staan. Dat was dus onze eerste dag in de outback en we zouden voor de camping 3km over een onverharde weg moeten rijden. Normaal niet echt een probleem, maar doordat het wat geregend had was de kleigrond net een ijsbaan en hebben we geluk gehad dat we weer uit zijn gekomen... Toen dus maar een caravan-park opgezocht! Wij vol goede moed ons tentje opgezet op de camping, kwamen er verdacht veel mensen langs om een praatje met ons te maken. Op die manier hoorden we dus dat dit niet echt het dagelijkse weer was en dat velen met ons te doen hadden omdat we in een tentje zouden slapen. 3 gezellige 50-ers hebben ons daarna geholpen de tent te stabiliseren en lachten ons uit om de haringen die we gebruiken voor onze tent. 'No mate, I rec'n ya use our picks t'noight, the one's you have are toothpicks, whaha!!' Na samen met de mannen nog een biertje gedronken te hebben in de rode gloed van het zand zijn we gaan slapen.

We lagen nog geen uur in ons huisje en toen waren we er al behoorlijk zat van. Alles was rood, de tent schudde heen en weer en de wind raasde door de bomen. Niet echt goed voor onze nachtrust dus. We hebben toen de tent in toprecord afgebroken en zijn wederom in de auto gaan slapen. Na een gebroken nacht is Jasper aan het puzzelen gegaan en heeft uitgevonden dat wanneer we de bank platgooien, de stoelen zo ver mogelijk naar voren zetten en de ramen afgedicht worden met onze dunne slaaphoezen, we heerlijk uitgestrekt in ons toyotaatje kunnen vertoeven! Die tent komt voorlopig dus niet meer uit zijn hoesje.

De dag daarna zijn we richting White Cliffs gereden via Wilcannia. Na uren en honderen km over rechte wegen gereden te hebben (we leggen dagelijk zo'n 400 km af) zagen we het in de verte opdoemen... Een BOCHT! Dat was alweer een tijdje geleden! Het landschap is hier prachtig! De australische mannen/ 50-ers die we 2 dagen later in White Cliffs weer tegenkwamen, waren er niet over te spreken, zij verwelkomden ons op de maan, haha! White Cliffs is een Opal-mining (bepaalde steensoort die hier in de grond verspreid zit) dorpje waar 200 mensen wonen (een idiote museumhouder vertelde ons dat het er 100 zijn incl. honden en katten, iedereen gaat weg uit het dorp, hij heeft zichzelf ook ter adoptie opgegeven grapte hij, maar niemand kwam hem ophalen, haha). De mensen leven hier onder de grond, in mijnen omgetoverd tot een woning. De temperaturen stijgen hier in de zomer namelijk tot 50 graden Celcius! Zo blijven ze in de zomer koel en in de winterperiode is het onder de grond juist iets warmer. We hebben 2 huizen gezien en we moeten zeggen dat het er goed uitzag, ondanks alle rode stof van de storm. Ook al hadden ze alles met doeken afgedicht, het zand was niet buiten te houden.

Inmiddels zitten we in Broken Hill, het meest westelijke punt tot waaraan wij gaan. De weg hiernaartoe zagen we zo ontzettend veel dode kangoeroes dat we ze zijn gaan turfen. Schijnbaar beoefenen de kangoeroes de sport 'uitwijken voor de auto/ 4WD/ Roadtrain', maar hier zijn ze nog niet bekwaam in aangezien wij over een afstand van 100 km al op een aantal van 80 doden zaten, hier hield het turfen voor ons op. Het zijn dan ook niet de slimste beesten.. Kijk, een geit gaat van de weg AF als je langskomt of toetert. Een kangoeroe daarintegen gaat óf midden op de weg staan óf hij springt voor de auto langs... Verder hebben we de weg hiernaartoe erg veel ZAND gezien. Het is net of er een dichte mist hangt, maar dan helemaal rood. Zie de fotootjes.

Het is nog steeds lekker aan de storm dus onze witte cruisebak is nu omgetoverd in een rode zandbak! Vanuit hier gaan we via Wentworth, Balranald, Hay, Echuca, Deniliquin, Wagga Wagga, Canberra en dan langs de kust omhoog terug naar Sydney. We hebben ongeveer nog 3 week te gaan, de tijd vliegt voorbij!

Voordat we in de zandstorm belandden hebben we ook nog een en ander meegemaakt. Vanuit de kust zijn we naar het binnenland gereden en hebben daar een aantal mooie natuurparken bezocht. Hieronder wat ervaringen van de kust en de weg richting de natuurparken.

Sta je op de camping aan zee, lekker uitwaaien zou je denken.. En of we uitgewaaid zijn! Jeetje, de tent werd alle kanten opgetrokken en de volgende ochtend werden we dan ook wakker aan de andere kant van de camping. Zelfs naar de wc gaan was een probleem, leg je wegens hygiënische redenen toiletpapier op de wc-bril voor je gaat zitten, waait het er stuk voor stuk weer vanaf... Dan maar weer volgens het Aziatische statoilet principe.... Na al die maanden rondreizen zijn we wel snelle toiletbezoekers geworden! Is het geen statoilet, dan waait het papier wel van de bril of is de geur niet te harden binnen het hokje...

Na de kust zijn we richting Armindale gereden. Kamperen in een weiland is leuk hoor, maar tot op zekere hoogte... Wanneer er duizenden vliegen om je hoofd zoemen en zowat in je oren kruipen is de lol er snel af. Al helemaal te weten dat vliegen voordat ze iets gaan eten eerst wat speeksel overgeven om het voedsel sappig te maken.. Lekker hoor, ben je een broodje kaas aan het eten komt er weer zo'n misselijke vlieg op landen... Bah... Nee hoor, doe maar een kampeerplaats zonder vliegen. De beboste gebieden, zoals Dorrigo NP en Warrumbungle NP, waren dan ook prettiger en daar hadden we zelfs kangoeroes en emu's in onze 'achtertuin' lopen!! Het is hier PRACHTIG!

Ook hebben we bij een aantal voordeelwinkels rondgeshopt om wat praktische spullen aan te schaffen. Zo hebben we nu een solar-campingdouche, een auto-oplader voor al onze elektrische apparatuur en een relaxte RODE stoel aangeschaft (veel roder kan die niet worden was ons motto ;-) ). We zijn erg benieuwd welk deel van deze spullen straks nog in onze backpacks past en wat er aan de buitenkant aanvast gebonden moet worden.... ;-S Hopelijk hoeven we niet als twee kerstbomen door de douane tijdens onze vlucht naar Nieuw-Zeeland.

Tot zover onze reisverhalen, jullie horen van ons als we weer een en ander beleefd hebben.

Liefs Jasper en Rosanne