Het begint hier alweer goed in Indonesië, we hebben net een 40 pk speedboot afgehuurd voor 2 miljoen om naar Pulau Derawan te crossen! Echt geweldig dit Indonesische geld, we zijn gewoon multimiljonairs hier! Maargoed, ook al zijn we nu nog zo rijk, we moeten wel op de centen letten, anders komen we het jaar natuurlijk niet rond, haha! Gelukkig houdt Jasper iedereen goed in de gaten, want hij laat zich niet graag een oor afdraaien! We hebben in Maleisië een Engels/Frans meisje ontmoet, zij reist nu voor een paar dagen met ons mee, gezellig dus en ook weer voordelig, want vervoers en kamerkosten kunnen nu steeds door 4 gedeeld worden!

Goed, dit stukje hierboven heb ik geschreven voordat we in de speedboot stapten, hiervóór waren we dus nog enthousiast... De rit met de boot zou 3 uur moeten duren, de schipper zou Engels spreken en het water zou rustig moeten zijn. Geen van allen was het geval.. We hebben 4,5 uur op de boot gezeten, de schipper sprak geen woord Engels, hij blies steeds zijn neus leeg (de inhoud ervan kwam zo nu en dan op Rosanne terecht), de boot was hartstikke klein en we hebben super slecht weer gehad. Daar zaten we dan, eerst nog met een lach op ons gezicht, giechelend om het opspattende water en Rosanne die steeds de pineut was... Na een half uur was de lol er wel een beetje af en zaten we te kijken naar de donkere wolken die voor ons opdoemden en de zonnestralen die zich achter ons lieten. Toen we een paar bliksemflitsen uit de donkere wolkenmassa zagen komen, stonden al onze mondhoeken ineens naar beneden gericht... Dit was het einde dachten we. De golven werden hoger, het begon te regenen en het vaste land was niet meer te zien. We voelden ons toen zo ontzettend kwetsbaar op dat grote open water... De kust kwam later weer in zicht, maar leek onbereikbaar door de stroming, mocht het bootje omslaan of doormidden breken... Op sommige plekken kon je gewoon door de wanden van het bootje heen kijken, niet echt een prettig aanzicht. Ook zaten de bankjes los, wat volgens Rose dan wel weer handig was, want als het ding dan om zou slaan bleven de bankjes in ieder geval drijven... Ook had Rosanne zich de tros bananen al toegeëigend, voor het geval de haaien die misschien wel hartstikke lekker zouden vinden. Alle doem ideeën gingen door onze hoofden. De schipper leek ook enigszins bezorgd toen hij de golven en de wolken zag. Hij besloot (was het maar een sloot ipv de zee....) maar eens de regenkap over ons heen te doen en even vanaf de achterkant van de boot zijn zoveelste plasje te plegen. Wij deden vervolgens ons schietgebedje en hoopten veilig aan te komen. Na schietgebedje nummer 89.765.982 dachten we er dan eindelijk te zijn, een mooi eiland doemde op tussen de grote vrachtschepen en vissersbootjes. Nee hoor, nog één eiland verder... Het was zo vreselijk koud op de boot dat onze tanden er bijna uitklapperden. Maargoed, we zijn gelukkig na een lange en vreselijke bootreis veilig en zeiknat aangekomen op een prachtig Derawan Island.

We hadden daar een huisje met 2 kamers en 2 douches op en steiger. We zaten dus letterlijk op het water. Ons eigen paradijsje! Supergrote schilpadden zwommen met hoog water onder ons door en we hebben hier de mooiste vissen ooit gezien. Jasper was extreem enthousiast en stuiterde van de ene kant van het eiland naar de andere kant (in een klein uurtje kon je het hele eiland al rondlopen). We hebben hier dus heerlijk een paar dagen genoten op het niet-toeristische eilandje wat prachtig mooi was. Het plan was om hierna op Sulawesi te vliegen, maar toen we op het vliegveld kwamen, bleken de tickets ver boven ons budget uit te stijgen. We hebben dus ons reisschema veranderd en zijn op Surabaya (Java) gevlogen.

De “avonduren” van Java

In ons hotel te Surabaya hebben we twee mannen ontmoet die, net als ons, van plan waren Gunung Bromo (een nog actieve vulkaan) te beklimmen. Accommodatie was moeilijk te vinden, maar per toeval zijn we uiteindelijk in een knus klein dorpje uitgekomen (Wonokitri). Hier was geen toerist te bekennen wat ook wel weer eens lekker was. We sliepen in een homestay en gek genoeg voelden we ons nog echt een beetje thuis daar ook! 's Avonds konden we met de locals meedoen met voetbal en badminton en toen het donker werd kregen we kolen om een vuurtje te stoken en hebben we de hele avond gekaart met onze reisgenoten. We gebruikten wasknijpers voor de puntentelling, zie foto.

De volgende ochtend moesten we al om 3.30 uur in de kleren staan om met een jeep naar het uitzichtpunt te rijden voor Bromo's zonsopgang. Na een dik uur koukleumen werden we beloond met een prachtig uitzicht over een bijzonder landschap. Bromo zagen we zwavel roken en de twee andere non-actieve vulkanen werden beschenen door de eerste zonnestralen. Na de benodigde foto's te hebben geschoten, was het tijd voor een warme kop thee en instantnoodles met een uitklapbaar vorkje. Genieten! Vervolgens gingen we op weg naar Bromo om eens een kijkje van dichtbij te nemen. We konden daar onderaan de vulkaan kiezen of we zelf wilden lopen of dat we per paardje naar boven zouden gaan. Na lang volhouden heeft Rose beide heren op de paardjes gekregen. Toen Rose al naar boven was gescheurd op haar “Gustaf” zag ze in de verte Ruben aankomen met een paardje op zijn rug. Halverwege hadden ze even gewisseld aangezien Ruubster net niet met zijn voeten bij de rond kon om zijn “Poki” te ondersteunen.

De laatste paar treden naar de rand van de krater moesten we zelf doen, dit viel nog vies tegen, aangezien er steeds zwavelwolken voorbij vlogen. ”Met je hoofd in de wolken zijn” heeft dan ineens hele andere bijwerkingen... Dus na hoestend en proestend langs vele mensen naar boven geklommen te zijn, konden we in de krater kijken. Echt raar dat er nog constant rook uit de bodem van die krater komt. Heel bijzonder. Na terugkomst in Wonokitri hebben we een laadbakautootje a la Gemeente-Assen schoffelaars afgehuurd om daar weer weg te komen. Op naar de volgende bestemming; Bali.

Na een VEEL te lange rit van zo'n 20 uur (waarvan her grootste deel uit heeeeeel veel wachten bestond) zitten we nu in Sanur (Bali). We waren eerst in een ander plaatsje, maar daar was alles al volgeboekt. Dat wordt dus nog leuk, Bali rond in het hoogseizoen... Maargoed, we zitten nu in een homestay en de honden, katten, kippen en hanen lopen gezellig rond onze kamer en op de achtergrond horen we vele vogeltjes fluiten. Eerst maar eens goed bijslapen, relaxen, genieten en dan pas weer verder reizen.

De groeten!!

Liefs de drie musketiers!