Inmiddels zitten we alweer in Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. We hebben een heerlijke tijd van niets doen gehad op Don Det, één van de Four Thousand Islands. Vanuit ons bamboehutje aan de waterkant keken we uit op een stuk of 20 mini eilandjes (lees; 3 bomen en een struik die boven het water uitstaken) in de grote Mekong River. Heerlijk luieren in een hangmat op onze 'veranda' en aan de overkant van de rivier was Cambodja al te zien.

Ons eilandje was via een oude spoorweg, die sinds WOII niet meer gebruikt is, verbonden met het eilandje Don Kone. Wij dachten wel even te lopen naar het andere eiland, om daar de waterval en heel misschien wat dolfijnen te zien. Na een dik uur wandelen, een paar liter water en een privé-waterval van ons voorhoofd en rug, kwamen we aan bij de spoorbrug. Toen we deze over waren hebben we maar besloten fietsen te huren om Don Kone te verkennen. De waterval was gaaf! Een grote hoeveelheid water ging met veel geweld en lawaai over de rotsen. Vanaf hier hadden we ook moeten stoppen, maar nee, we zouden ook nog even naar het puntje doorfietsen om een strand te zien en hopelijk wat dolfijnen. Na veel gehobbel, gestuiter, klotsende oksels en blauwe billen door de spoorweg (spoor ligt er niet meer, maar wel allemaal grote stenen), kwamen we aan op de plek van bestemming. Natuurlijk een stom strand en geen dolfijnen, dus konden we weer terug over de weg van de lekke banden. Gelukkig is een klapband ons gespaard gebleven.

De volgende dag zijn we naar Cambodja gegaan. Het visum voor dit land hebben we op de grens gehaald. Dit was ook een leuke ervaring. De grensovergang was een weg met 2 spoorbomen en een paar houten huisjes. Bij huisje 1 moesten we een stempel halen dat we Laos uitgingen, daarna moesten we een eindje door niemandsland over de weg lopen naar huisje 2. Hier konden we ons visum aanvragen en werd de sticker met wederom wat gestempel in ons paspoort geplakt. Vervolgens moesten we door naar huisje 3 om weer een stempel te halen, waarop stond op welke datum we Cambodja ingekomen zijn. Ook was het leuk dat we voor elk stempeltje een dollar moesten neerleggen, sterker nog ,we hadden geluk dat het een doordeweekse dag was, anders was het twee dollar geweest die de beste mannen in hun eigen broekzak staken, haha!

Cambodja is prachtig, rood zand, veel groen en volgestapelde bromfietsjes waarvan je moet zoeken naar de bestuurder. Hier in Phnom Penh zijn redelijk wat bezienswaardigheden en er ligt een schrikbarend stuk geschiedenis. Onderstaande tekst bevat schokkende informatie... We zijn bij de Killing Fields geweest, hier zijn honderden massagraven, waar mishandelde en soms zelfs nog levende mensen en kinderen in begraven zijn. Rond 1975 was Pol Pot aan de macht, hij wilde dat iedereen in de landbouw werkte en liet daarom alle geleerde mensen/ families vermoorden. Zelfs als je brildragend was, werd dat gezien als intelligent en daar ging je dan met je familie. Dit ging op gruwelijke wijze. Per dag werden er zo'n 300 mensen vermoord, schedels werden ingeslagen, er werd gemarteld en harde muziek werd gedraaid om het schreeuwen te overstemmen, vreselijk! Wanneer er te veel mensen waren op een dag, mocht je in een donkere kamer met vele anderen, die je niet kon zien, wachten op de volgende dag. Zelfs werden er chemicaliën gebruikt om te doden, wanneer dan zo'n dode in het graf gegooid was, werden de nog half levende mensen ook gedood door het gif. Midden tussen de massagraven (meer dan de helft is nog niet opgegraven), staat een monument, oftewel een hoog gebouw met miljoenen schedels van mensen van alle leeftijden in een doorzichtige kast. Echt heel naar om te zien.
Toen we dit lazen en zagen, met kippenvel op ons lichaam, kregen we wel even een brok in onze keel.

Maargoed, nu even weer een leuk verhaal, we waren hier in de hoofdstad aan het eten, komt er een jongetje naar ons toe om boeken te verkopen. Nou staat overal dat je niet van deze kinderen moet kopen, om de kinderslavernij te stoppen. Maar dit zijn wel erg goede verkopers hoor en ze zijn toch een partij bijdehand! Komt er een naar ons toe, natuurlijk zeiden we dat we niets wilden kopen, maar we vonden het wel leuk om even een praatje met hem te maken. Dus Rosanne vroeg naar zijn naam, die wilde hij wel vertellen als we een boek van hem zouden kopen, haha. Vervolgens vroeg hij naar Jaspers naam, Jasper zei; Mr. don't want to buy a book. Toen zei het kereltje; I can change your name, your name is now Mr. buy a book! Toen moesten we natuurlijk erg lachen.

Verder alles oke hier, morgen gaan we naar de tempels van Ankor Wat. Bedankt weer voor alle reacties en tot de volgende keer!

Liefs Jasper en Rosanne